Czwarta Ewangelia wskazuje na zbawcze dzieło Jezusa jako remedium
przywracające umarłych do prawdziwego życia. Wywyższenie Jezusa na
pustyni ludzkich serc staje się zbawczym aktem Boga, który w swym
miłosierdziu pochyla się nad grzeszną ludzkością. W Jezusie wywyższonym
na krzyżu starotestamentalny obraz miedzianego węża wywyższonego na
pustyni znajduje wypełnienie i głębszy sens. Ewangelista Jan wyraźnie
wykorzystuje motyw „śmierć-życie" w
odniesieniu do osoby Jezusa Chrystusa. Syn Człowieczy wywyższony na
krzyżu staje się remedium dla ludzkości będącej na drodze ze śmierci do
życia wiecznego. Według Ewangelisty droga ta warunkowana jest poprzez
spojrzenie wiary na Wywyższonego (aby każdy, kto w niego uwierzy miał
życie wieczne). Wiara dla św. Jana jest osobowym spotkaniem z Chrystusem
i przyjęcie Syna Bożego, który przybywa do ludzkości jako Ten Który
Objawia nam Ojca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz